دیشب ساعت 9 ، طی حادثه ای مهیب و جانسوز چند تن از بهترین دوستانمان در کانون رهپویان وصال شیراز شهید و چند تن دیگر زخمی شدند ...... بیایید سکوت را بشکنیم و با صدایی مهیب تر از صدای انفجار فریاد زنیم ........
مرگ بر منافق ... مرگ بر ضد ولایت فقیه ....
دوستان عزیز می توانند با ورود به سایت .... http://www.rahpouyan.com .... اطلاعات لازم و کامل را بدست آورند . (اسامی مجروحین و ...)
همیشه صداهایی در طبیعت و رازهایی در آسمان هست که همه کس نه تواند آن را بخواند نه آن را بشنود ...
صدایی که از عالم بالا ، از آن سوی ستارگان ، صاف تر از قطره ی شبنم و نازک تر از وزش نسیم صبح به شکل وحی و به طرز الهام بلند است .
برای شنیدنش گوش د دلی می خواهد که مانند دیگر ها نباشد ...
و محمد به دنبال این صدا بود ...
همیشه به این کوه بی صدا می آمد تا آن صدا را بشنود .
تنهایی محمد ،شب ها و روز ها اسرار انگیز بود .
این کوه دگر روحی تازه پیدا کرده بود و آن روحش محمد بود ....
گاهی بر فراز آن کوه قدم بر می داشت و گام های پهن بر میداشت ...
وقتی بر روی سنگ های داغ می نشست ، نه گرما ، نه سرما و نه حرارت و بخار مکه را ،که گاهی به غلظت یک دود بر آسمان آن مانند پرده ی چرک تاب می افتاد ،هیچ کدام اینها را احساس نمی کرد .
ساعت های پیاپی یکجا و بی حرکت می ایستاد گویی که فقط جسدش در آنجاست ...
در آن حال روحش کجا بود ؟
وقتی وجودش را در آنجا احساس می کرد ، حرکت نفسش به قدری آهسته می شد که پنداری تنفس نمی کند ...
وقتی احساس صعود می کند ، دیگر جسمش هست و روحش به پرواز در آمده .
حرکت نفسش به قدری تند می شد که می خواست قلبش را مانند قطعات کوه آتشفشان از جا بکند و بیرون اندازد ... به آن طرف آسمان ها...
غار حرا چه بود ؟
برای همه کوهی بود مانند کوههای دیگر ...
ولی برای محمد چه بود ؟
مرکز تخیلات و تفکرات آسمانی ... منبع الهامات غیبی ... الهاماتی که انسان عادی از عشق و موسیقی میگیرد و او از سرچشمه ای می گرفت که ابدیت نام داشت ...
ستارگان در آسمان می درخشیدند . ماه نور ملایمی را همه جا پخش می کرد . در بالای کوه و اطراف غار کسی نبود جز او ....
آن قدر آنجا ماند تا روحش از تفکراتش سیراب شد ...
و شد آنچه شد ...
سیزده روز به سرعت گذشت . تو این سیزده روز هم اتفاقات قشنگی افتاده و هم خیلی بد .
چی ؟ بابا از همون بهونه های همیشگی .
چه می دونم ... خطرناکه ... جاده ها شلوغه ...بابا حوصله ندارم ...
خلاصه ما هم مثل هر ایرونی بار و بندیل رو جمع کردیم و زدیم بیرون ...
فقط برای اینکه با خونواده کنار هم باشیم و از اون حرفای قشنگ قشنگ بزنیم ...
تو پرانتز اینو بگم که ( من روزهای قشنگ با خونواده بودن رو با هیچ چی عوض نمی کنم )
با هم هستیم همیشه ... این چیزی بود که توی بلاگ یکی از دوستان پارسی بلاگی خوندم... اگه خونده باشین ، دقیقاً مجلس ما همین طور بود ...
خلاصه توی ماشین من بحثم شد با بابا و مامان ...
من گفتم بابا بهتر نیست تو این روز قشنگ و بهاری خبری هم از قوم و خویشا کنیم ..
اتفاقا پدرم از اونایی که رو قوم و خویش خیلی می جوشه و از اون دور هم بودنای خودمونی خیلی خوشش میاد .
دیگه این جوری شد که با من موافقت کرد و یه تماس باهاشون گرفت ...
می دونین که روز سیزده خیلی شلوغه ... واقعا سخته یه جای خوب پیدا کرد ...
باور کنید اون روز شلوغی رو به چشم خودم دیدم . اون موقع بود که باور کردم آره بابا بچه ها راست میگفتن ...
که بازم با حرفای من همه چی تغییر کرد ... من ؟
من گفتم بابا این چه کاریه که بخواین یه سفر دور و دراز برین . تازه معلومم نیست جایی رو پیدا کنین . بعد هم به قول بابام جاده ها خیلی شلوغه . تا بخوایم برسیم فکر کنم دو سه باک بنزین رفته . و مهمتر از همه سلامتی مون ...
