واژه غریبی که خیلی از ماها فکر می کنیم با اون آشنا هستیم، اما نیستیم. اصلا عشق، علاقه، دوست داشتن چی هست؟

ما قبول کردیم که میان عشق و دوست داشتن تفاوت هایی است چون :

« عشق در لحظه پدید می اید، دوست داشتن در امتداد زمان، این اساس ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.»

اما اگه ما آدم ها می گیم عاشق شدیم یا باور کردیم که معنی عشق و فهمیدیم چرا هر کدوممون یه جور از اون دم

 می زینیم:

_ عشق و تنها عشق، مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد.

_ آزاد آزادم چون عشق درگیر من است.

_عشق صدای فاصله هاست، صدای فاصله هایی که غرق ابهامند.

_ دچار یعنی عشق.

_ ما فقط رنج کشیدیم از عشق.

آیا عشقی که ما ادعا می کینم فهمیدیم واقعا همین رنج، دچار، فاصله، آزادی، اندوه و . . . است.

می بینی هر کی با این عشق داره یجور زندگی می کنه، اما کی می دونه عشق واقعی رو کجا می شه پیدا کرد؛

رو زمین میون ما آدم هایی که خودمون بهتر از هر کس دیگه از حال خودمون خبر داریم یا تو آسمون ها،

 پیش اون خدایی که تنهایی خودت و با اون قسمت می کنی چون اونکه ذره ذره وجودت رو از خاک بی جان جان داده ،

 اون خدایی که باران عشق خودش و بر سر من و تو می باره تا که ما رو مست بوی خداییش کنه،

اون خدایی که فانوس دل های تاریک ما می شه، خدایی که با یک نگاه مرداب وجود ما رو به جریان می اندازه ،

همون خدایی که از کوچیکی تا به الان همیشه و هر کجا همراهت بوده و تنهات نذاشته یا به قول خودمون رفیق نیمه راه نشده آره همون خدایی که هر چقد از عشق و محبتش بگم بازهم کم گفتم.

حالا عشق واقعی کجاست؟ عاشق واقعی کیه؟

خدایا اگر تو این دنیا یه روزی باشه که تو اون روز قرار باشه عشاق بهم هدیه بدن من اون هدیه رو به تو میدم واون چیزی نیست جزء یک گل رز پرپر لابه لای حرفای آسمونی تو و بوسه ایی که من بر آن میزنم، چون کتاب آسمانیت بهترین هدیه تو به ما بوده و هست.

دوست دارم بدونم تو دوست خوب من ،تو چه کسی و لایق هدیه دادن می دونی؟